Os medios de comunicacación están a facer eco dunha situación case permanente nos centros escolares. O acoso escolar e bullying, está a acaparar non só portadas de periodícos senón nutríndose de noticias, ás veces moi desgarradoras e incompresibles, que nos fai aos maiores levarnos as mans á cabeza pola incapacidade tanto institucional, educativa como familiar para corrixir ou cortar estas situacións, que unha vez disparadas non sabemos como van acabar.
O eixo vertebrador do acoso escolar é a non aceptación da diferenza, a intolerancia nas súas múltiples manifestacións e transformacións; a non aceptación por gordo, pelirrojo, negro, boas notas, pallaso, homosexual, ou calquera característica ou condición que sirva para poder ridiculizar ou menosprezar é suficiente para empezar esta espiral.
A esta actitude de intolerancia súmanselle moitos factores que contribúen e animan as situacións: a necesidade de pertencer ao grupo máis forte, o medo e/ou a indiferenza. A todo isto hai que sumarlle tamén o uso das redes sociais como motor e ferramenta de difusión destas situacións e uns adultos (familiares ou docentes) que pode relativizar a situación por expor que son cousas de "raparigos".
O 30 de abril celébrase o día Internacional do Jazz
Por que un Día Internacional do Jazz?
O jazz rompe barreiras e crea oportunidades para a comprensión mutua e a tolerancia;
O jazz é unha forma de liberdade de expresión;
O jazz simboliza a unidade e a paz;
O jazz reduce as tensións entre os individuos, os grupos e as comunidades;
O jazz fomenta a igualdade de xénero;
O jazz reforza o papel que xoga a mocidade no cambio social;
O jazz promove a innovación artística, a improvisación e a integración de músicas tradicionais nas formas musicais modernas e
O jazz estimula o diálogo intercultural e facilita a integración de mozas marginadoss.
A celebración desta xornada ten como obxectivo sensibilizar ao público en xeral sobre as virtudes do música jazz como ferramenta educativa e como motor para a paz, a unidade, o diálogo e o reforzo da cooperación entre pobos. Os gobernos, as institucións educativas e a sociedade civil que participan na promoción do jazz aproveitan esta oportunidade para difundir a idea de que o jazz non é só un estilo de música, senón que tamén contribúe á construción de sociedades máis inclusivas.
Eu teño unha vaca marela que é o demo a condenada, presume de vaca moderna e non quere traballar. (bis) Ela canta, con acento de mulata brasileira, hai que vela, como move, as cadeiras ao andar. (bis) Puxo a permanente no rabo e deulle esmalte aos cornos, ela dí que quere mercar unhas medias de cristal. (bis) Nin dá leite nin dá nada dá patadas á canada, a herba xa non lle vai quere palla integral. (bis)
A Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega promove desde 2010 a conmemoración o 24 de febreiro, aniversario do nacemento da autora, do Día de Rosalía de Castro.
Rosalía de Castro foi unha escritora nada en Santiago de Compostela no ano 1837 e falecida na Coruña en 1885. Dedicouse á creación de prosa e poesía, tanto en idioma castelán como en galego e recoñécella como unha das figuras máis importantes das letras da súa época. As súas achegas á cultura da súa terra resultan indispensables, especialmente no que a Galicia refírese, dado que a situación social daquel momento non facilitaba o camiño de quen fixese literatura usando a lingua galega, que era desprezada e considerada tan só un dialecto.
Sen dúbida, foi cos seus "Cantares Gallegos" que enalteceu o nome da súa patria e contribuíu ao seu renacemento cultural, concedéndolle un lugar importante ante unha nación que xa a daba por extinta.
Entre outras, deixou dúas obras máis que demostran a grandeza da súa arte: "Follas Novas" e "Nas beiras do Sar".
Con respecto á súa prosa, destacan os seus títulos "A filla do mar", "O cabaleiro das botas azuis" e "Padrón e as inundacións".
Manifesto da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG) no Día de Rosalía de Castro 2017
En Galicia existen infinitas formas de amencer: abrente, alborada, clarexa, luzada, rompente. A lírica que abraza os versos de Rosalía posúe as cores reveladoras da primeira luz.
Imaxino a Rosalía no século XIX e vexo unha muller que se aferra ás palabras sen complexos e fai con elas o que o corazón lle pide ao oído en cada instante: fitas de encaixe, diamantes, armas de construción masiva ou versos predestinados a furar as conciencias e facer cambalear os piares do inmobilismo.
Esa é ela. Unha xigante que non precisa respiración asistida, nin prantos, nin ritos florais. Os pulmóns da súa obra aférranse ao futuro e ínflanse coa forza dun país que respira cultura por cada fenda.
En Galicia existen infinitas formas de querer e nós querémoste paxaro, lume, emoción. Querémoste eléctrica e lúa. Insubmisa e valente. A voz que hoxe portaría unha pancarta na cabeza dunha manifestación contra a violencia machista ao berro de: Basta xa, querémonos vivas! A que quedaría afónica de solicitar, día tras día, unha maior presenza do galego na escola, na rúa, na vida. Na Galicia nosa que se estremece por momentos.
Imaxino a Rosalía e véxoa afirmando: Son muller e son galega. Reivindícome como escritora na miña propia lingua e non consinto que ninguén apague a miña voz. Estou tan viva que os meus versos rabuñan as paredes do panteón de galegas ilustres ata facelas sangrar. Négome a ser unha estranxeira exiliada na miña patria. Quero abarcar toda a luz e contaxiarte.
